Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου σ' έναν ερημικό δρόμο, ένα παιδί έμελλε να συναντηθεί μ' ένα μικρούλι πλασματάκι που, μόλις γεννήθηκε, έζησε την εγκατάλειψη. Το παιδί το πήρε στα χέρια του τρυφερά και, κρύβοντάς το στο μπουφάν του, δήλωσε στους γονείς του ότι βρήκε έναν πιστό φίλο................. Μικρά και μεγάλα χέρια τάισαν το μικρούλι, το χάιδεψαν κι αυτό τούς το ανταπέδιδε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Τρόπους που μόνο αυτό ήξερε. Έτσι μεγάλωσε ο Τόρρες, ο αγαπημένος Τόρρες!
............................................................................................................................................
Σήμερα, μετά από τέσσερα περίπου χρόνια, ένα άλλο "ανθρώπινο" χέρι τάισε τον Τόρρες, για τελευταία φορά, παριζάκι με ... δηλητήριο.......................................................................................
Ο Τόρρες έφυγε βασανιστικά........
Έζησε πιστεύοντας φίλους του τους ανθρώπους.
Και μόνο την τελευταία -αλίμονο!- στιγμή της ζωής του ανακάλυψε ότι κάποιοι άνθρωποι ... απλά... δεν είναι άνθρωποι....
Αντίο, αγαπημένε, πιστέ, αθώε Τόρρες....
(Ραζάτα, Κεφαλονιάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.