το  πέταγμα

Αξημέρωτη ημέρα αυτά που λαχτάρησα της νύχτας το τέλος δεν φτάνει ως εδώ τις στιγμές που ταξίδεψα, στο μυαλό μου τις κράτησα μα το ταξίδι που έκανα ήταν τόσο μικρό! Της ανάγκης τα λόγια, ακόμη στ' αυτιά μου αντηχούνε είναι ανάγκη η ελπίδα να φτερουγίσει στο φως τα λουλούδια την άνοιξη για να 'ρθει προσδοκούνε μα με σύννεφα γκρίζα ο δικός μου ουρανός. Μπορεί το "πέταγμα" να χαρεί τη βροχή ίσως, ξεφύγει απ' τα σύννεφα του ήλιου η αχτίδα μπορεί να έρθει η πολυπόθητη αυγή ίσως βρει, ανοικτό ουρανό η ελπίδα...   (Γιάννης Κανδύλης)