Στ' Ονείρου - και της Μέρας - την άκρια . . .

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Ήλιε, σαν φλογερός κύκνος που λούζεσαι

Στο πέλαο, καμαρώνω τη δροσιά σου!

Απ' το γυμνό σου σώμα είναι που χύθηκε

Το μύρο σταγεράκι του έρμου δάσου,

Που οι κρίνοι πίνοντας το εγλυκομέθησαν;

Στάσου, να βυθιστώ κ' εγώ μαζί σου!

Ταστεριά, στα στρωτά νερά που πλέουνε,

Ριγμένα σαν ανθοί απ' την κορυφή σου,

Πα στο άρρωστό μου σώμα να γλιστρήσουνε

Κι απ' το χρυσό ανατρίχιασμα πιο νέος

Ίσως στον ίδιο δρόμο που με λέρωσε

Νάβγω και πιο καθάριος και πιο ωραίος!...

Μα ως να σε φτάσω, η νύχτα με προσπέρασε

Και μόνο ιδρός και μια πληγή μεγάλη

Μου βρέχουν τα μαλλιά και την καρδούλα μου…

Είναι μακριά πολύ το περιγιάλι!...

Του κόσμου η θύρα εκλείστηκε από πίσω σου·

Νεράιδες με το στήθος τους το ολάσπρο

Σου κλειούν τα μάτια εσέ στα βάθη τάδυτα

Κ' εγώ στις αγκαθιές πέφτω σαν άστρο!...

Κ. Βάρναλης