ΒΕΝΕΤΙΑ (Φρειδερίκος Νίτσε)

Σ' ένα γεφύρι στεκόμουν
Δεν πάει πολύς καιρός· ήταν η νύχτα μελιχρή.
Από μακριά ένα τραγούδι ερχόταν:
Σαν σταγόνα πλήθαινε από χρυσάφι
Πάνω στου νερού την τρεμάμενη όψη. Γόνδολες,
Φώτα και μουσικές, μεθυσμένα, έπλεαν στο λυκόφως.
Έγχορδο όργανο, η ψυχή μου,
Από αθέατη δύναμη δονούμενη, εντός μου τραγουδούσε,
Κάποιο τραγούδι γόνδολας ριγώντας κρυφά
Από πολύχρωμη ευτυχία.
Την άκουγε, άραγε, κανείς;