" Το κοχύλι που μου χάρισες ακόμα το κρατώ. " Θυμάται τη θάλασσα. Τόσα χρόνια θυμάται τη θάλασσα. . . κι αναστενάζει", ψιθύριζες κάποτε καθώς τ' ακουμπούσες στ' αφτί. Εσύ τώρα μια θάλασσα ... εγώ ένα κοχύλι που θυμάται ... μα πώς ν' ακούσεις τον αναστεναγμό; " (Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος).