‘’Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω γι΄άλλους τόπους. Από την ίδια μου τη ζωή να φεύγω. Να ρίχνω τα ‘’στοπ ‘’ στο δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Να αψηφώ τα όρια ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή. ‘ ’ ( ''Μια Ατέλειωτη Φυγή '' Αλκυόνη Παπαδάκη)