"Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΥ" ... Έντονα αρωματικοί ροζ κρίνοι, παλιάς ποικιλίας, ξεγελάστηκαν απ' την καλοκαιρία και σκόρπισαν άνοιξη, πλάι στο βράχο, μες στ' αγριόχορτα...

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΥ    

«Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου

 - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση  απ' τη γεύση ενός καρπού, που 'φαγες κάποτε,

 πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί, μια μέρα μακρινή, λιόλουστη -

 και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει. 

Τα μάτια σου γεμίζουν τότε από 'να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.

 Ή ίσως κι από δάκρυα.  

 Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. 

Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο, 

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί».  

 (Τάσος Λειβαδίτης)