Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζουνται με τις κραυγές των φάρων Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα Ποια θάλασσα να 'αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει τα λόγια της Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν και ξαναχτυπούν στον άνεμο για νά 'ναι οι γλάροι δίπλα τους, στο πλευρό τους, ποιες να είν' αυτές Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος Ω, χαρά, τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες ! (Οδυσσέας Ελύτης)