Θυμάμαι... "Ο γλάρος πετούσε πέρα... Κατά τη στεριά. Μόλις που φαινόταν. Η θάλασσα είχε ένα διάφανο, γαλάζιο χρώμα. Τόσο απόλυτα γαλάζιο... Τόσο αλαζονικά γαλάζιο. Λες και καθρέφτιζε το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι συχνά εκείνο το γλάρο, το μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να 'θελε να γλιτώσει από το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι συχνά εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια... (Αλκυόνη Παπαδάκη)