"Υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν ως το τέλος τους κρατώντας μέσα στην ψυχή τους ένα βουλωμένο γράμμα. Περπατούν στο δρόμο τους φορτωμένοι τα λάφυρα της νίκης τους, τ' απομεινάρια της ήττας τους, τα πολύτιμα πετράδια της ευτυχίας τους, τις νυχιές από τα σημάδια του πόνου τους ... Περνούν μπροστά από το ταχυδρομείο της ζωής και, μόλις φτάσουν εκεί, γυρίζουν αλλού το πρόσωπό τους. Βιάζονται. Πάντα κάτι έχουν να κάνουν πιο σημαντικό. Πάντα κάποιος τούς φωνάζει από το απέναντι πεζοδρόμιο. Συνεχώς αναβάλλουν. Ξεχνούν να συμπληρώσουν τα στοιχεία στο φάκελο. Τον αποστολέα, τον παραλήπτη (αυτόν κυρίως), τη διεύθυνση... Και κυλάει ο χρόνος... Και το γράμμα κιτρινίζει... Ξεθωριάζει. Παραπέφτει. Και πάει τ' όνειρο... Ξεχνιέται... "(Αλκυόνη Παπαδάκη) ... (Κεφαλονιά)