Όταν ο πεζός ρεαλισμός μπλέκεται με τον λυρισμό της ποίησης, η υπογραφή είναι: Αλκυόνη Παπαδάκη. Απόσπασμα από τη μικρή ανθολογία έργων της "Στα σοκάκια της ψυχής"... (Οι φωτογραφίες είναι εμπνευσμένες από την εικονογράφηση των αποσπασμάτων. Καλλ. επιμέλεια: Περικλής Τιμοθέου, Εκδόσεις Τελεία)

Αυτός ο τύπος με τη φυσαρμόνικα, στη γωνιά του δρόμου, είχε πιάσει δουλειά από νωρίς. Φορούσε μια τρύπια καφετί ρεπούμπλικα, ένα φουλάρι γυαλιστερό και κάτι κόκκινα σπορτέξ, χωρίς κορδόνια.

Μια γλυκιά, βραχνή, τσακισμένη μελωδία, αφιερωμένη εξαιρετικά σ' αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους της ζωής.

Ίσως ... γιατί νόμισαν πως η περιπλάνηση έκρυβε την απάντηση που γύρευαν.

Ίσως ... γιατί δε γούσταραν καμιά απάντηση.

Ίσως ... γιατί δεν είδαν πουθενά κάποιο σήμα, για να οδηγηθούν. Κάποιο στέγαστρο, να κρύψουν, έστω και προσωρινά τα όνειρά τους.

Ήσυχη νύχτα... Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Και στη γωνιά του δρόμου, κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα.

Δυο κάργιες σ' ένα γέρικο κυπαρίσσι, ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια.

... << Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι, αντί να στολίζουν τις φωλιές τους, τρέχουν συνεχώς;

Τι ψάχνουν..>>

Ρώτησε η μία, ενώ καθάριζε με προσοχή ένα γυαλί.

...<<Α! Το κομματάκι που λείπει απ' την ψυχή τους ψάχνουν. Και τρέχουν. Και κολλούν ό,τι βρεθεί στη θέση του, προσπαθώντας να παραστήσουν την εικόνα που ονειρεύτηκαν.

Κι όλο βρίσκουν κάτι παράταιρο, που δεν κολλάει. Κι όλη η εικόνα παραμορφώνεται. Έτσι είν' οι άνθρωποι. Μην ασχολείσαι..>>

...<<Κι αυτός εκεί... Τόση ώρα, στη γωνιά, παίζει φυσαρμόνικα.>>

...<<Άσ' τον αυτόν... Μπορεί κάτι να ξέρει παραπάνω... Αλλά δεν θα τον ρωτήσει ποτέ κανείς...>>

Ήσυχη νύχτα... Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.

Κι εκεί, στη γωνιά του δρόμου, κάποιος έπαιζε συνέχεια φυσαρμόνικα...